Babamın ölümü beni derinden sarstı… Onunla ilgili hatıralar, zihnimde hala çok canlı. O telefonun sesi, cenaze töreni, başsağlığı dileyen yüzlerce insan, artık büyümüş oğlumun omzuma koyduğu destek dolu kolu ve içtenlikle okunan yas duası… Hepsi zihnimde taze.
Ama o günün en acı veren yanı annemin haliydi; cenazeye gitmek üzere evden çıkarken duraklaması, bir an derin bir iç çekişi, sonra elimi sıkıca tutup adımlarını hızlandırması… Onların evliliklerini tarif etmeye cesaret edemem. Çünkü yetişkin olsam bile bir çocuğun, anne babasının ilişkisini tam anlamıyla kavraması mümkün mü? Yine de, onlarla paylaştığım yılların bana bıraktığı güçlü, duygusal bir miras var. Birlikte yaşadığımız sayısız üzüntü, sıkıntı, mutluluk ve huzur dolu anlar…
Annemle babam, kendi evliliklerinin “karışık” bir evlilik olduğunu şakayla karıştırarak anlatırlardı. Belki de annem, 1940’larda bir Alman Yahudisi ailesinden gelirken babamın Rus Yahudisi kökleri, çevrelerinde farklılık olarak görülmüştü. İki ayrı dünya gibi görünen bu aileler aslında tek bir sevgiyle bir araya gelmişti.
Bir bayram günü, annem, babam, Sherri ve çocuklarla masanın etrafında toplanmış, keyifli bir yemeğin ardından sohbet ediyorduk. Annem, birkaç dakikalığına yukarı çıkıp çantalarını toparlayacağını, kendisi ve babamın Şabat duasına yetişmek için Baltimore’a zamanında varmak istediğini söyledi. Bir süre sonra yukarıdan o alışık olduğumuz çağrıyı duyduk: “Norman, bana yukarıda yardım eder misin?”
Babam biraz rahatsız olmuştu. Hafif bir şikâyetle espri yaparak, annemin dakikliği üzerine konuşmaya başladı: “Her zaman saat gibi işler; her şey zamanında olacak!” Çocuklar sessizleşmişti, Sherri ve ben ise biraz gergindik.
Hayatımda ilk defa, hala onların çocuğu olmanın verdiği cesaretle araya girdim. Babama dönüp gülümseyerek, “Baba, gerçekten senin başına bela olmuş. Neden başka biriyle evlenmiyorsun ki?” dedim.
Sherri ve çocuklar kahkahalarla gülmeye başladılar, babam da bu şakaya eşlik edip gülümsedi. Anneme söylediğimizde o bile gülmeden edemedi.
Yıllar geçtikçe, annemle babamın arasındaki ilişkide biraz daha sabırsızlık, daha fazla tartışma anları oluşmaya başlamıştı. Kenardan bakarken, Sherri ve benim de bu yaşlılık sancılarına benzer şeyler yaşamayacağımızı diler oldum. Bu halleri yalnızca onlara özgü müydü, yoksa yaşlanan her çiftin paylaştığı bir durum muydu, merak ediyordum.
Bilge kişiler, Tanrı katında binlerce yılın tek bir gün gibi olabileceğini söylerler. Ben ise bir insan olarak, kısa bir anın bile bazen yılların ağırlığını taşıyabileceğini öğrenmiştim. Özellikle de soğuk, kasvetli bir hastane odasında geçen o anlar gibi…
