Sınıf bir anda sessizliğe gömüldü. Mehmet defterini açtı. Sayfalarında Arapça, İngilizce, Japonca, Rusça ve Fransızca notlar mevcuttu. Temiz, özenli el yazısıyla her sayfa farklı bir dilde yazılmıştı.
"Öğretmenimin bana söylediği her şeyi beş farklı dilde. Hangi dilde okumamı geliştirmeliyim?" dedi.
Osman öğretmen donup kaldı. Sınıfın tamamı nefesini tutmuştu. Arka sıradaki Ayşe Kara, okulun birincisi şaşkınlıkla Mehmet'e bakıyordu.
Osman öğretmen tahtaya Latince bir cümle yazdı: “Tantum valet quantum vendi potest.”
“Kim bunun anlamını biliyor?” Sesi bu kez daha zayıftı.
Mehmet elini kaldırdı, “Bir eşya, birinin ona ödemeye razı olduğu kadar değerlidir” diye çevirdi.
Öğrenciler merak etmişti. Osman öğreten Arapça, Arapça, Rusça cümleleri yazmaya devam etti. Mehmet hepsini doğru çevirdi.
Sonunda Osman öğretmeni yorgun bir sesle sordu:
“Bunları nasıl öğrenenler?”
Mehmet ilk kez hafifçe yürüdü:
"Annem küçük bir pansiyonda çalışıyordu. Dünyanın dört bir yanından gelen yayın bıraktıkları kitaplar bana verirdi. Oyuncak yerine kitaplarla oynadım. Kitapçı Hatice Nine altı dil bilirdi. 'Harfler tuğlalıdır Mehmet'im, kelimeler ev, cümleler şehirdir. Her dil yeni bir dünyadır,' derdi."
Artık sınıftaki güç dengeleri değişti. Mehmet'in sessizliği küçüklükten değil, derinliktendi. Ayşe'nin gözlerinde ilk kez saygı parladı. Diğer de ona farklı bir işlem yapılmamıştı.
Osman öğretmen bu yenilgiyi kabullenemedi. Ama artık kontrolü kaybetmişti. Mehmet, “Öğretmenim, Rusça testi de yapmadınız” diye ekledi. Tahtaya “Bilgi gücütür” yazıldı ve çevrildi. Sınıf artık gülmüyordu. Mehmet'in güneş yüzüne vuruşu. O an, artık utangaç öğrenci değil, bilgiyle ve cesaretle, meydan okuyan sistemle rapor edildi.
Olayın yansımaları koridorlarına ayrılır. Mehmet'in adı fısıltılarla dolaştı. “Beş dil biliyormuş!” “Rusça'yı akıcı konuşuyormuş!” “Tahtaya Arapça yazıldı!” Mehmet dikkat çekmemişti ama artık görünmüyordu.
Müdür yardımcısı İsmail Bey, Osman öğretmeninin şikayetini dinledi:
“O çocuk beni rezil etti, Otoritem yıkıldı!”
İsmail Bey soğukkanlılıkla cevap verdi:
“Otoriteniz bu kadar kolay sarsılıyorsa başlangıçta sağlam değilmiş.”
Ayşe, Mehmet'in yanında kaldı.
“Başka hangi dilleri kullanıyor?”
“Japonca biraz… Kitaplar tek arkadaşımdı,” dedi Mehmet.
Ayşe ona hayran kaldı:
"Sen gerçekten özelsin. Okulumuzun sana ihtiyacı var."
Mehmet hafifçe yürüyordu:
“İhtiyaç yok. Sadece burada olduğum gerçeği var.”
O gün sonra Mehmet'in sessizliği, okulun duvarlarında yankılandı. Artık yalnızca bir burslu öğrenci yoktu. Onun varlığı, sistemi sorgulamaya başlayan yeni bir bilinç kılavuzuydu.
Ve bir gün, belki de bu ölüm bilgisiyle, cesaretle ve dillerle örülmüş yeni bir dünyanın kapısı aralanacaktı.
