"Mehmet Demir, dün devam ediyor ödevi nerede? Ah, tabii ki bizim burslu öğrencimiz yine yapmamış!" Sözlerinin ardından kıkırtılar arttı. Mehmet cevap olarak, başını daha da eğdi. Ama bu korkudan değil, öfkesini sürdürmek içindi.
Osman öğretmen şöyle devam etti: “Bu okula girme hakkının olup olmadığı hiç düşünülmedin mü? Senin gibi bir çocuk, normal lisede okumalı.” Onu değiştirebilir Mehmet'in kalbine bir hançer gibi saplanıyordu. Mehmet'in bu elit dönemde bir istisna, bir hata gibi bildiğinü herkes biliyordu.
“Konuşmuyor musun Mehmet, yoksa dilini mi yuttun? O zaman sesli bir şekilde ders kitabının 47. Sınıfta bir anda sessizlik oldu.
Mehmet'in elleri defteri daha sıkı kavradı. O, hayatı boyunca tek bir kalkan olmuştu: Yalnızlığı ve kitapları. Osman öğretmen cetveli Mehmet'in alnına doğru sallayarak, “Kapa çeneni cahil ayakkabı boyacısı!” dedi. Sınıfta kahkahalar yükseldi.
Ama o anda Mehmet'in içinde bir şey kırıldı. Artık sessiz kalmayacaktı. Başını kaldırdı, sesi küçük ama kararlıydı:
“Gerçekten cahil olanları mı, öğretmenim?”
