Kardeşim Daisy’nin kulağına eğilip fısıldadı:
“Ben söylemedim. Sen de gördün, ama susmayı seçtin. Teşekkür ederim.”
Daisy tek bir şey yaptı: yavaşça göz kırptı. Görmüş, anlamış gibiydi.
Sonrası… Kardeşim sessizleşti, gözleri dolu dolu oldu:
“Alet kutusunu açma. Fotoğrafı kimseye gösterme.”
Ne demek istediğini anlamamıştım ama o kadar ciddi ve derin bir ifade vardı ki dedim “Tamam…”
Sabah babam, kamyonetin bagajından bir kutu çıkardı. İçindekiler nefesimi kesti; beklediğimden çok daha tuhaftı. İçinde tek bir fotoğraf vardı, tozlu ve eskimiş: eskiden orada duran bir ahır… İki yıl önce yanan o ahır hâlâ dikilip durmuştu o karede; bakışı inanılmaz geldi.
