Bir gün çocuklarla parkta otururken içimde uzun zamandır hissetmediğim bir hafiflik vardı. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Hayat, tüm zorluklarına rağmen devam ediyordu ve ben de yeniden umut doluydum. Artık onsuzluğa alışmıştım, ama bu yalnızlık artık eskisi gibi acı vermiyordu. Tam tersine, bana kendimi bulmak için alan yaratmıştı.
Her sabah, çocuklarıma bakarken sevgiyle doluyordum. Belki o eski hayallerim yıkılmıştı, ama şimdi yeni bir hayal inşa ediyordum; kendi ayakları üzerinde duran, güçlü bir kadın olmanın ve çocuklarımı sevgiyle büyütmenin hayali… Belki sevgi dolu bir hayat bir daha benimle olmazdı, ama kendime verdiğim değeri artık daha iyi biliyordum.
Hayatın her yeni sabaha açılan kapılarından geçerken, geçmişin izlerini ve hatıralarını da yüreğimde saklayarak ilerlemeye başladım.
