Sabahın ilk ışıklarıyla uyandığımda hissettiklerim karmaşıktı. O gece yaşananlar zihnime yerleşmişti. Kayınpederimin yanımda oluşu, destek verişi… Boşanma sürecinin ilk sancılarını yaşarken, yanımda birinin varlığını hissetmek tuhaf bir teselli olmuştu.
Günün ilerleyen saatlerinde, çocuklarla vakit geçirip biraz olsun düşüncelerimden uzaklaşmak istedim. Ama akşam olduğunda, yalnızlığım daha çok kendini hissettirdi. Eski düzenimi, eşimin varlığını düşündüm. Gözyaşlarım bir türlü durmuyordu. Bir yandan çocuklarımı düşündüm, bir yandan da artık tek başıma nasıl bir yol çizeceğimi bilememekten korkuyordum. Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..
