Büyükannem vefat ettiğinde, akrabalarım mirastan kimin pay alacağını öğrenme telaşıyla eve akın etti. Ancak ben, yaşlı köpeği ve sadık dostu Cesur (Berta) için daha çok endişeleniyordum. Başka kimsenin umurunda değildi — hatta bazıları onu terk etmeyi bile önerdi. Büyükannemin “Cesur ailedir” sözünü hatırlayarak, hayatımı değiştirecek bir sır taşıdığının farkında olmadan, onu eve götürmeye karar verdim.
Hastanede uzun bir nöbeti bitirdikten sonraki akşam, haftalar geçerken Cesur‘a bakma rutinine alışmıştım ki, garip bir şey fark ettim: Cesur‘un tasmasında, üzerine bir adres ve bir dolap numarası kazınmış küçük bir metal etiket. Etiketin içinde gizli bir anahtar vardı. Merakıma yenik düştüm ve izi sürerek yakındaki bir tren istasyonuna gittim.
Orada, 42B numaralı dolabın içinde, üzerinde “Merve için” yazan bir klasör buldum. Kalbim küt küt atarken klasörü açtım. İçinde Büyükannemden el yazısıyla yazılmış bir mektup — ve resmi vasiyeti vardı. Vasiyette, tüm mal varlığının, Cesur‘a sırf sevgi uğruna, açgözlülükten uzak bir şekilde bakan kişiye kalacağını yazıyordu. Büyükannemin gözünde, o kişi en çok değer verdiği şefkati ve dürüstlüğü göstermişti.
