Günler geçtikçe Maggie'nin hikâyesini komşularımızla paylaştım; sözleri, bir zamanlar onu görmezden gelen sokağa hayat katıyordu. Hava hafiflemiş gibiydi ve komşular birbirlerini yeni şekillerde fark etmeye, yanlarından geçerken küçük baş sallamalar ve gülümsemeler paylaşmaya başladılar. Maggie'yi beslerken, sadece bedenini beslemekle kalmamış, farkında olmadan ruhunun da gelişmesine yardımcı olmuştum. Karşılığında, o da bana maddi zenginliğin çok ötesinde bir hediye vermişti. Maggie'nin mirası yaşamaya devam etti; sözleri, en küçük hareketlerin bile dünyada silinmez bir iz bırakabileceğinin sürekli bir hatırlatıcısıydı. Maggie'nin sandalyesi boş kalsa da varlığı devam etti; hikayesi sonsuza dek benimkiyle iç içe geçti, etrafımızdakilerin hayatlarındaki güzellikleri fark edemeyecek kadar meşgul, hızla akıp giden bir dünyada sevgi ve şefkat dolu eylemlere ilham verdi.
