Kutunun içinde sade, yıpranmış bir defter vardı. Kapağı solmuş, kenarları yıllarca elden geçirilmekten yıpranmıştı. Yine de açtığımda, yaşlı kadının varlığıyla sarmalandım; sanki yanımda oturmuş, hikâyesini paylaşıyormuş gibiydi. Her sayfa, ruhuna açılan bir pencereydi; kelimelerle hiç paylaşmadığı anıların, düşüncelerin ve hayallerin bir duvar halısını gözler önüne seriyordu. Adı Margaret'ti, ama bana hep Maggie demem konusunda ısrar etmişti. Defterdeki ilk kayıt altmış yıldan uzun bir süre önce yazılmıştı; genç bir kadının hayat, aşk ve özlemler üzerine düşünceleri. Meğer bir yazarmış, kelimeleri zarafet ve derinlikle akıyormuş. Okurken, onu umut ve vaatlerle dolu gençliğinde hayal edebiliyordum. Maggie dünyayı gezmiş, hayatın coştuğu şehirlerde ve günlerin yavaşladığı kırsal köşelerde yaşamıştı. Hayatı, her biri bir öncekinden daha canlı deneyimlerden oluşan bir mozaikti, ancak kaybın acısı yazılarında her zaman mevcuttu. Derinden sevmiş ve derinden kaybetmiş, her kayıp ruhunu kemirmiş, ta ki kendini Maple Sokağı'nda yapayalnız bulana kadar.Devamı diger sayfada.
