Çift hiçbir şey cevap vermedi, sadece ayaklarını utangaçça birbirine vuruyorlardı. Vücut dilleri utanç duyduklarını gösteriyordu, ama dudaklarından tek bir özür kelimesi bile çıkmadı.
Bu konağı terk ederken, içimi kaplayan bir huzur hissettim. O gün Bobby bizi seçti, tıpkı bizim onu seçtiğimiz gibi.
Onun bu davranışı sayesinde, onun için sadece üvey ebeveynleri olmadığımızı anladım. Biz onun gerçek ailesiyiz.
O günden sonra Bobby çiçek açtı, gülümsemesi daha da parlak hale geldi ve kahkahaları evimizi doldurdu. Bize tamamen güvenmeye başladı, düşüncelerini, hayallerini ve hatta korkularını bizimle paylaşmaya başladı
Onun gelişmesini izlerken, Jacob ve ben ailemizin nihayet tamamlandığını hissettik. Bobby’nin bizi gururla “anne” ve “baba” olarak çağırmasından çok hoşlanıyorduk.
Ve her seferinde bu bana ailenin biyolojiyle değil, sevgiyle kurulduğunu hatırlatıyordu.
