Sessiz beş yaşındaki Bobby’yi evlat edindiğimizde, zaman ve sevginin onun acısını iyileştireceğini düşünmüştük. Ancak altıncı doğum gününde, beş kelimeyle hayatımızı mahvetti: “Ailem hayatta.” Sonrasında olanlar, bize beklemediğimiz gerçekleri ortaya çıkardı.
Her zaman anne olmanın doğal ve kolay olacağını düşünmüştüm. Ama hayatın başka planları vardı.
Bobby bu kelimeleri söylediğinde, bu sadece onun ilk cümlesi değildi. Bu, sevgimizi, sabrımızı ve aile hakkında düşündüğümüz her şeyi sınayacak bir yolculuğun başlangıcıydı.
Eskiden hayatın mükemmel olduğunu düşünürdüm. Sevgi dolu bir kocam, rahat bir evim ve hobilerimle uğraşmama izin veren düzenli bir işim vardı.
Ama bir şey eksikti. Her sessiz anda ve boş ikinci yatak odasına her baktığımda hissettiğim bir şey.
Bir çocuk istiyordum.
Jacob ile denemeye karar verdiğimizde, çok umutluydum. Gece geç saatlerde emzirmeyi, kirli sanat projelerini ve bebeğimizin büyümesini izlemeyi hayal ediyordum.
Ama aylar yıllara dönüştü ve bu hayalim hiç gerçekleşmedi.
Eve dönene kadar kendimi tutmaya çalıştım. Oturma odasına girer girmez, kanepeye çöküp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.
