Yıllardır bildiğim huzurevi değildi ama belki de son yıllarımda ihtiyaç duyduğum bakımı ve arkadaşlığı sunabilirdi.Bayan Thompson’ın yardımıyla huzurevine ulaştım ve bir ziyaret ayarladım. Emily adında iyi kalpli bir kadın olan müdür beni sıcak bir şekilde karşıladı ve etrafı gezdirdi. Sakinler çeşitli aktivitelerle meşguldü, atmosfer canlıydı ve personel gerçekten ilgili görünüyordu. Bir tesisten ziyade bir topluluk gibi hissettiren bir yerdi. Bahçede oturup sakinlerin sohbet edip gülüşmelerini izlerken, kızımın davranışlarının acı verici olsa da, aynı zamanda beni arkadaşlıklar kurabileceğim ve kalan günlerimde huzur bulabileceğim potansiyel yeni bir yuva keşfetme yoluna soktuğunu fark ettim. Önüm belirsiz olsa da, yabancıların nezaketi içimde bir direnç kıvılcımını yeniden ateşlemişti. Kızımı affetmem gerektiğini biliyordum; onun iyiliği için değil, kendi huzurum için. Acıyı bırakıp kalan zamanımı zarafet ve onurla kucaklamanın zamanı gelmişti. Sevgili okuyucularım, sizden tavsiye istiyorum: Hayatımın bu yeni bölümünde nasıl yol alabilirim? Kalbimde nasıl affetmeyi ve geçmişle nasıl barışmayı başarabilirim? Bu bilinmeyen yola adım atarken düşünceleriniz ve rehberliğiniz benim için dünyalar kadar değerli olacak.
