"Michael," dedim sonunda, içimdeki karmaşaya rağmen sesim sakindi. "İkimiz de kendimizi istemediğimiz bir durumda buluyoruz. Neden yaptığını anlıyorum ve seni suçlamıyorum. Bunu kendi yolumuzla başarabiliriz."
Aramızda sessiz bir anlaşma gerçekleşti. Evliliğimiz romantizm ve tutku üzerine kurulu olmayabilirdi, ama başka bir şey üzerine kurulu olabilirdi: şefkat ve karşılıklı saygı. Koşulların birbirine bağladığı, ancak yine de kendi ortaklık versiyonumuzu yaratabilen iki bireydik.
Sonraki haftalarda bir ritim yakaladık. Herkesin önünde rollerimizi oynadık; ben de ona etkinliklerde eşlik ettim ve dünyanın bizden beklediği sevgi dolu çifti canlandırdık. Özel hayatımızda ise bir dostluk kurduk, birbirimizin hayallerini ve korkularını öğrendik, alışılmadık olsa da kendi başına rahatlatıcı bir arkadaşlık paylaştık.
Michael, çekingen tavrına rağmen keskin bir zekâya ve sanata derin bir hayranlık besliyordu. Seyahatlerinden, tekrar ziyaret etmeyi özlediği yerlerden hikayeler anlatırdı. Karşılığında ben de ona çocukluğumu, Teksas'taki sade hayatımı ve hayatın zorlukları araya girmeden önce ressam olmayı nasıl hayal ettiğimi anlatırdım
