Çocuksuz evliliğimizin üçüncü yılında, kayınvalidem kocamın hamile metresini bakıma alması için evimize getirdi ve ben de o zaman aileyi mahvetmeye karar verdim. Evliliğimdeki ilk kırılma, kayınvalidem Margaret’in Ohio’daki mütevazı iki katlı evimize, kolunda gergin bir genç kadınla adım attığı gün ortaya çıktı. Öğretmenlik işimden yeni dönmüştüm, hâlâ lacivert hırkamı giyiyordum ve notlandırılmamış kağıt yığınlarıyla doluydum ki Margaret’in sesi havayı bı-çak gibi ke-sti. Devamını okumak için diğer sayfaya gecebilirisniz..
Evliliğimdeki ilk çatlak, kayınvalidem Margaret’in Ohio’daki mütevazı iki katlı evimize, koluna gergin bir genç kadın yapışmış halde adım attığı gün ortaya çıktı. Öğretmenlik işimden yeni dönmüştüm, hâlâ lacivert hırkam üzerimdeydi ve notlandırılmamış bir sürü ödev taşıyordum ki Margaret’in sesi havayı bıçak gibi kesti. “Emily,” dedi soğuk ve kararlı bir sesle, elini kızın omzuna koyarak, “ben Claire. Hamile – kocanızın çocuğuna.” Bir an yanlış duyduğumu sandım. Oda sallandı, kulaklarım çınladı ve her şey çok uzaktaydı, sanki su altındaymışım gibi. Claire yirmi üç yaşından büyük görünmüyordu, karnı çiçek desenli elbisesinin altında küçük ama inkâr edilemez bir şişkinlikti. Kocam Daniel elbette ortalıkta yoktu. İhanetlerini doğrudan bana anlatacak cesareti hiç bulamadı. Margaret bir tepki beklemedi. Uzak bir akrabayı tanıştırıyormuş gibi devam etti. “Burada kalacak. Birinin ona bakması gerek ve açıkçası, şimdiye kadar bize bir torun vermiş olmalıydın. Üç yıl Emily. Üç yıl evli kaldık ve hiçbir şey olmadı.” Her kelime beni incitecek gibiydi. Kısırlık sorunlarımı biliyordu; doktor randevuları, kalp kırıklığı, sessiz dualar. Ona göre, hamile kalamamam sadece talihsizlik değil, aynı zamanda bir başarısızlıktı. Şimdi, metresini çatımın altına yerleştirmeye cesaret ediyor, benden ona bir hizmetçi gibi hizmet etmemi bekliyordu. Kağıt destesini daha sıkı kavradım, tırnaklarım karton kenarlarına batıyordu. Utanç, öfke, keder… hepsi içimde dönüp duruyordu ama yüzüme gergin, ustalıkla hazırlanmış bir gülümseme yerleştirdim. “Elbette,” diye fısıldadım, sesim titrek ama sakindi. “Kendini evinde hisset.” Margaret, itaat zannettiği şeyden memnun bir şekilde başını salladı ve Claire’i üst kattaki misafir odasına götürdü. Duvardaki saatin tik takları gittikçe yükseliyordu, ta ki duyabildiğim tek şey oydu. O gecenin ilerleyen saatlerinde, Daniel sonunda viski kokarak ve gözlerime bakmayı reddederek kapıdan sendeleye sendeleye girdiğinde, bağırmadım. Ağlamadım. Bunun yerine, bahaneler üretmesini, kekelediği her kelimeden akan korkaklığı izledim. İçimde bir şeyler kıpırdandı. Eğer bu aşağılanmaya sessizce katlanacağımı sanıyorlarsa, yanılıyorlardı. Karanlık yatak odamızın sessizliğinde, Daniel yanımda horlarken, bir fikir kök salmaya başladı; tehlikeli, yıpratıcı bir düşünce. Margaret ve Daniel “ailelerini” benim sırtımdan kurmak istiyorlarsa, o zaman tüm iskambil evini yerle bir edecek bir plan yapardım.
Ve ben bitirdiğimde, hiçbiri bir daha ayağa kalkamayacaktı. O andan itibaren hayatım özenle hazırlanmış bir eyleme dönüştü. İtaatkar eş ve uysal gelin rolüne büründüm, öfkemi yutup içimde sakladım. Her sabah Daniel, Margaret ve Claire’e kahvaltı hazırladım. Claire ikinci kahveyi istediğinde zorla gülümsedim, Daniel’ın kahveyi uzatırken elinin sırtında biraz fazla uzun süre kalmasını görmezden geldim. Ama yüzeyin altında, zihnimde notlar alıyor, her ayrıntıyı takip ediyordum. Claire’in bir işi ve yaslanabileceği gerçek bir ailesi olmadığını öğrendim. Tamamen Daniel’a -ve şimdi de, dolayısıyla bana- güveniyordu. Margaret benden nefret ediyor olabilirdi ama doğmamış bebeğe tamamen aşıktı. Tüm dünyası büyükanne olma fikri etrafında dönüyordu ve o çocuğun onların en zayıf noktası olduğunu fark ettim. Bir akşam, Margaret briç kulübündeyken, Daniel ise barda otururken, Claire’in kapısını bir tepsi papatya çayıyla hafifçe çaldım. Şaşırmış, sonra rahatlamış göründü. “Teşekkür ederim Emily,” diye mırıldandı, sesinde hem suçluluk hem de bitkinlik vardı. Onu yakından inceledim; şişmiş ayak bileklerini, beline sürtünme şeklini. Kırılgan ve saftı. Ona karşı hissettiğim şey nefret değildi, tam olarak değil. Daha keskin bir şeydi: hesapçı. Sonraki haftalarda Claire’in sırdaşı oldum. Daniel’in öfkesinden korktuğunu, bir keresinde bebeği kendine sakladığından bahsederken onu tehdit ettiğini itiraf etti. Her kelimesini saklarken bile anlayışla başımı sallayarak dinledim. Onu kaybetmekten korkuyordu ama aynı zamanda korunmaya muhtaçtı. Bu ikilik onu esnek kılıyordu. Bu arada Daniel’in hayatını daha derinlemesine araştırdım. Kumar borçlarını kapatmak için ortak birikimlerimizi tüketmişti. Alacaklılar gece geç saatlerde arıyordu. İnşaat işi batıyordu, ancak Margaret “sadece şanssız” olduğunu iddia ediyordu. Banka ekstrelerini yazdırdım, alacaklıların telefon numaralarını kopyaladım ve okulda kilitli bir kutuya koydum. Resim netleşiyordu: Daniel duygusal ve maddi olarak çöküşün eşiğindeydi. Margaret’in gururu onu kör etmişti, ama ben ufukta fırtınayı görebiliyordum. Fırsat, Ekim ayının sonlarında fırtınalı bir gecede geldi. Daniel, akşam yemeğini hazırlamadığı için Claire’e bağırarak sarhoş bir şekilde eve doğru sendeledi. Margaret araya girmeye çalıştı ama Daniel onu kenara itti. Claire karnını tutarak gözyaşlarına boğuldu. Bu İçeri adım attığımda buz gibi sakindim. “Daniel,” dedim, kan çanağı gözlerine bakarak, “ona bir parmak daha dokunursan polis her şeyi öğrenir. Kumarı, borçları, içkiyi. Her şeyini kaybetmeni sağlayacağım.” Yüzünün rengi atarak donakaldı. İlk kez benden korkuyor gibiydi. Margaret sözlerimden dehşete düşerek nefes nefese kaldı ama ben devam ettim. “Bu ev, bu çocuk, sözde ailen… Her şeyi yerle bir edebilirim. Beni sınama.” Tek kelime etmeden sendeleyerek yukarı çıktı. Margaret bana saf nefret dolu bir bakış attı ama sessiz kaldı. Hâlâ hıçkırıklar içinde olan Claire, elimi bir can simidi gibi kavradı. O anda, güvenini tamamen kazandığımı anladım. Hiçbirinin fark etmediği şey, perde arkasında çoktan çalışmaya başladığımdı. Daniel’ın alacaklılarıyla iletişime geçmiştim ve yakında, kaçacak yeri kalmayana kadar etrafını saracaktım. Çözülme sessizce başladı. Doğru bilgileri doğru kişilere verdim; alacaklılara, avukatlara, hatta üniversitede bir zamanlar ders verdiğim yerel bir gazeteciye. Sonuç beklediğimden daha hızlı oldu. Daniel’ın mali çöküşü beklediğimden daha hızlı kamuoyuna yansıdı. İnşaat şirketi iflas başvurusunda bulundu. Banka, satmaya çalıştığı bir mülke haciz koydu. Birdenbire, Margaret’ın mükemmel oğlu artık gururlu bir iş adamı değil, itibarsızlaşmış bir borçlu olmuştu. Margaret elbette öfkeyle tepki verdi. Her fırsatta bana suçlamalar yöneltti, ancak Daniel’ın itibarı sarsıldıkça onun nüfuzu da sarsıldı. Bir zamanlar sadık olan arkadaşları, skandal kokusundan kaçınmak için hızla uzaklaştılar. Bu arada Claire’i özenle yönlendirdim. Genç annelere destek konusunda uzmanlaşmış bir hukuki yardım grubuyla görüşmesini ayarladım. Daniel’ın ne kendisine ne de bebeğe maddi destek verme niyetinde olmadığını anladığında, sadakati sarsıldı. “Emily,” diye fısıldadı bir gece, gözleri ağlamaktan şişmişti, “Ne yapacağımı bilmiyorum.” “Kendini koru,” dedim kararlılıkla. “Çocuk nafakası başvurusunda bulun. Yasal tanınma talep et. Seni kullanmalarına izin verme.” Bu nezaket değildi; Daniel ve Margaret’e karşı dönmesini, aralarını daha da açmasını istiyordum. Ve öyle de yaptı. Birkaç hafta içinde Claire, Daniel’a dava açtı. Mahkeme DNA testi yapılmasını emretti ve sonuçlar pozitif çıkınca haber hızla yayıldı. Daniel resmen sorumsuz baba ilan edildi. Son darbe, benim planladığım bir aile yemeği sırasında geldi. Margaret masanın başında kaskatı oturmuş, yüzü öfke dolu bir maske gibiydi. Daniel elleri titreyerek zar zor konuşuyordu. Benim koçluğumdan cesaret alan Claire, yasal velayet düzenlemeleri yapılmış bir şekilde evden taşınacağını duyurdu. “Bunu yapamazsın!” diye bağırdı Margaret. “O çocuk bu aileye ait!” “Hayır,” dedi Claire yumuşak ama kararlı bir sesle, “o bana ait. Ve senin ya da Daniel’in geleceğini mahvetmesine izin vermeyeceğim.” Ardından gelen sessizlik boğucuydu. Daniel yumruğunu masaya vurdu ama ben öfkesine soğuk ve kararlı bir bakışla karşılık verdim. “Bitti,” dedim kısaca. “Ev, iş, yalanlar – her şey. Kaybettin.” Claire ertesi sabah hukuk ekibinin desteğiyle ayrıldı. Margaret sessizliğe gömüldü, odasından nadiren çıktı. Yıkılmış ve her şeyi elinden alınmış Daniel, bir ay sonra geriye sadece pişmanlıkla taşındı. Peki ya ben? Ben kaldım. Mirasımla adıma satın aldığım ev benimdi. Bağırışlar, manipülasyonlar, ihanet – hepsi gitmişti. Bazen, gecenin geç saatlerinde, seçtiğim yolu düşünüyorum. İntikam mıydı, yoksa hayatta kalmak mıydı? Belki de ikisi de. Ama şunu biliyorum: Beni küçümsediler. Zayıf, kısır ve harcanabilir olduğumu düşündüler. Bunun yerine, onların çöküşünün mimarı oldum. Ve toz duman yatıştığında hâlâ ayaktaydım.
