Bir süre sonra, “İstersen arka tarafta uzan biraz, yol uzun,” dedi. Ben de “Tamam,” dedim. Camdan dışarı baktım; tarlalar, dağlar, gökyüzü… Hepsi birer hatıraya dönüşüyordu. Bir noktada araç durdu, o da biraz dinlendi. Aramızda yanlış bir şey olmadı. Çünkü bazen insan, bir yabancının sessizliğinde bile huzur bulur.
O an içimden şu geçti:
> “Bazen en güvenli yer, hiç tanımadığın birinin yanında olur. Çünkü o seni yargılamaz, sadece dinler.”
Köy Yolu ve Gerçek Farkındalık
Yol boyunca düşündüm. Kendime, evliliğime, hayata dair… Ben sevilmeyi değil, fark edilmeyi istiyordum. Ve fark ettim ki, insan önce kendini sevmeyi öğrenmeden kimse tarafından değer göremez.
Köye vardığımızda beni evimin önünde indirdi. Gözlerimiz buluştu. O sessizce, “Hayat kolay değil, ama doğru olanı yaparsan iç huzurun hep seninle olur,” dedi. O cümle, yıllardır duymadığım kadar anlamlıydı.
Elveda dedik. O gitti, ben evime girdim. Annem sarıldı, “Ne oldu kızım, çok solgun görünüyorsun,” dedi. Sadece “Yol yordu,” diyebildim. Ama aslında beni yoran yol değil, içimdeki sessizlikti.
Zamanla Öğrendiklerim
Aradan zaman geçti. Eşimle aramızdaki mesafe büyüdü, ama ben artık başka biriydim. Ne kırgındım ne öfkeliydim. Sadece anlamıştım: İlgi görmek değil, iç huzuru bulmak önemliydi.
Kendime değer vermeye başladım. Yeni şeyler öğrendim, kitaplar okudum, köydeki çocuklara ders verdim. Hayatımın eksik yanlarını, kendi elimle tamamlamaya başladım.
Ve o gün, o uzun yolculuğu hiç unutmadım. Çünkü o yol, beni başkasıyla değil, kendimle tanıştırmışt Ders Niteliğinde Son Söz
Hayat bazen seni incitir, ama o acının içinde bir uyanış gizlidir.
Bazen ihmal edilmek, seni kendini bulmaya zorlar.
Bazen yanlış görünen bir karşılaşma, seni doğru insana – yani kendine – götürür.
Sevilmek güzeldir ama önce kendi kalbini sevmeyi öğrenmek gerekir.
Hiç kimse seni tamamlamaz, sen tamamlandığında doğru insanlar seni bulur.
