Bir anlık şaşkınlıkla bocaladım ama pes etmeye niyetim yoktu. Hostesi çağırdım; genç görevli gelip durumu açıkladı. Kadından, “Komşunuz da rahatsız oluyor, koltuğunuzu biraz dikleştirir misiniz?” nazikçe ricada bulundu. Kadın başını hafif çevirdi, sanki izin almak gibi bir şeymiş bu:
“Sırtım ağrıyor. Kendi koltuğumu istediğim gibi kullanırım.”
Hostes sabırla, “Yolcuların konforunu da düşünmemiz gerekiyor,” dedi. Kadın ufak bir iç çekişle koltuğu çok az geriye çekti. “Şimdi mutlu musunuz?” diyerek omuz silkerek arkasını döndü.
“Dizlerim hâlâ bana ait değil ama… biraz daha iyi, teşekkürler,” dedim bir tebessümle.
Kızardı, hostes ise sırıtışını zarifçe gizleyip uzaklaştı.
