Gece sessizliğinde, bebeğimin odasına yerleştirdiğim küçük kamera, uyku saatlerinde bile bir huzur simgesiydi. Telefonumdaki uygulamadan izlemek, gözlerimi kapattığım sandalyede bile rahat olmamı sağlıyordu. Ama bir gece, huzurum aniden sarsıldı.
Telefonu açtığımda, odada kıpırdanan bir gölge dikkatimi çekti. İlk başta camın yansıması ya da avizeden gelen bir ışık oyunu sandım. Ancak gözüm alıştıkça, o gölgenin kendiliğinden hareket ettiğini anlamaya başladım—sanki içten bir canlılığa sahipti. Kalbim hızla çarpmaya başladı. Bu, bir yanılgı değildi; çok gerçekteydi, tüyler ürpertici kadar gerçek.
Nefesim dondu; o anda kamerayı kurmamış olsaydım, içeride nasıl bir tehlikeyle karşı karşıya olduğumuzu bilemeyecektim.
Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..
