"Lütfen Camila, bana Alejandro de. Ve bir şey daha var." Chiapas'taki ailesinin mücadelelerini, yaşadıkları zorlu hayatları düşünerek tereddüt etti. "Oaxaca'daki ailenize yardım etmek istiyorum. Herhangi bir sağlık faturası veya başka masraf varsa, bırakın ben halledeyim. Bunu benim için yaptığın her şey için bir teşekkür olarak kabul et." Camila'nın soğukkanlılığı sonunda bozuldu, Isabela'ya daha sıkı sarılırken bir hıçkırık kaçtı. "Teşekkür ederim Alejandro. Sana borcumu nasıl ödeyeceğimi bilmiyorum." Alejandro başını salladı. "Kim olduğunla bana zaten yüz katını ödedin. Bunu fark etmem bu kadar uzun sürdüğü için üzgünüm." Sorumluluğun ağırlığı artık farklı geliyordu; bir yük değil, daha iyisini yapma seçeneğiydi. Alejandro, sadece işinde değil, etrafındakilerin hayatlarında da fark yaratabilecek bir konumda olduğunu biliyordu. Ve tam burada, kendi evinde başlayacaktı. Camila'nın kızını sallayıp o alışılmadık ninniyi mırıldanmasını izlerken, içini bir huzur kapladı. Hayatın karmaşıklığı içinde, bazen en basit kararlar en derin olanlardı. İş dünyasında ustalaşmış adam Alejandro Mendoza, şefkat sanatını öğrenmeye başlıyordu.
