…Gözlerimi açtığımda hiç beklemediğim bir manzara gördüm. Şehrin gürültüsünden, insanların yargılayan bakışlarından uzak, doğayla iç içe, yemyeşil bir alandaydık. Kuş sesleri vardı, hafif bir rüzgar esiyordu, ve güneş ışığı yaprakların arasından süzülüyordu. “Burası benim kaçış yerim,” dedi o kişi, “sadece nefes almak için gelirim buraya… şimdi senin de böyle bir yere ihtiyacın var.” O an ilk defa içimde biraz olsun bir rahatlama hissettim. Sanki içimde bir düğüm çözülüyordu. Sessizce oturduk birlikte. Konuşmadık bile. Ama o sessizlik, bana duyulmadığım bunca zamanın acısını yavaş yavaş hafifletmeye başladı. Bana dönüp, “Seninle konuşmak istiyorum, ama önce sadece burada biraz kalalım, olur mu?” dedi. O an fark ettim; birinin beni anlamaya çalışması, yargılamadan sadece yanımda olması bile ne kadar değerliymiş.O gün orada, doğanın ortasında, hiçbir şey söylemeden sadece oturduk. İçimdeki fırtınalar dinmese de, en azından ilk kez biri “yanındayım” demişti. Uzun zamandır kimse gerçekten yanımda olmamıştı. Ne eşim, ne ailem, ne arkadaşlarım… Sanki herkes benden bir şey bekliyor ama kimse ne hissettiğimi, neye ihtiyaç duyduğumu sormuyordu. O kişi – adını bile hatırlamakta zorlanıyordum çünkü yıllar olmuştu – gözlerimin içine baktı ve şöyle dedi: “Bazen insanın hayatında, hiç beklemediği bir anda, hiç beklemediği biri gelir ve sadece elini tutar. Bu kimseye zarar vermek için değildir. Bu, senin yeniden kendini hatırlaman içindir.” O sözler beni o kadar derinden sarstı ki, birden gözlerim doldu. Uzun zamandır ağlayamamıştım bile. İçimde biriken tüm duygular orada, o anda döküldü. Saatlerce konuşmadan sadece ağladım. O ise hiç konuşmadan yanımda kaldı. Ne sorguladı, ne yargıladı.O gün bana kimsenin yapmadığı bir iyilik yaptı: beni dinledi. O günden sonra hayatım değişmedi belki hemen. Eve döndüm yine, eşimin ilgisizliğiyle, ailemin duyarsızlığıyla karşılaştım. Ama bir fark vardı: Artık ben kendimi görmeye başlamıştım. O doğada geçen bir saat, bana kim olduğumu, ne kadar yorulduğumu, aslında ne kadar güçlü olduğumu hatırlatmıştı.
