yedi yıldır bu evin geliniyim. Ne içli dışlı olduk, ne de düşman…
Ama kayınpederim Fevzi Bey hep suskundu. Ne severdi, ne de sever gibi yapardı.
Son aylarda hastalığı ilerledi. Artık yatağa bağlıydı.
Kemal işe giderdi, ben de gün boyu evde onunla kalırdım.
“Elif,” dedi kısık bir sesle. “Gel.”
Yanına oturdum. Elimi tuttu. Soğuktu.
“Bak,” dedi, gözleriyle odanın köşesini gösterdi. “Dolabın üstünde tahta bir kutu var…”Benim hayatımı mahvetti…Devamını okumak için diğer sayfaya gecebilirisniz..
