Fakir bir kadına çocukla para verdim — ama ertesi sabah, onu kocamın mezarında gördüğümde nefesim kesildi
Her şey Salı günü başladı. Hayatın Salı gibi sıradan bir günde çökmeye başlayacağını beklemezsiniz, ama işte ben, ellerim alışverişle dolu, çiseleyen yağmur altında adım atarken onu gördüm.
O, bakkalın kaldırımında oturuyordu, kucağında solmuş mavi bir battaniyeye sarılmış bir çocuk vardı. Yirmi küsur yaşlarında, çökük yanaklı ve gözlerinde fırtına kopan biriydi. Bir annenin umutsuzluk görüntüsü korkunçtur.
“Lütfen,” diye fısıldadı ben yanından geçerken. “Her türlü yardım.”
Ben hiç yabancılara para vermem. Ama o gün donakaldım. Belki de bu, çocuğunun sessiz, boyun eğmiş yüzüydü — kalbimde bir şey sıkıştırdı. Ona 50 dolar uzattım. Servet değil, ama yiyecek ya da sıcak giysi için yeterliydi. Bana şaşkın bir bakış attı ve titreyen bir sesle fısıldadı: “Teşekkür ederim.”
Ertesi sabah, kocamın mezarını ziyaret etmeye gittim. Zaman acıyı hafifletmişti, ama hâlâ her hafta erken saatlerde, mezarlık boşken gelirdim.
Ama bu sefer orada biri vardı.
O, kaldırımda oturan kadındı. Kocamın mezarının önünde diz çöküyordu. Ne yaptığını gördüğümde donakaldım. Nefesim kesildi ve gözlerimi ondan alamadım.
“NE YAPIYORSUN?!” diye bağırdım, sesim sabah sisini yardı.
Diğer sayfamıza geçerek detayı okuyunuz
Riannon, marketin önünde çaresiz bir anneye para verdiğinde, bunu basit bir iyilik olarak görür. Ancak ertesi sabah, aynı kadını rahmetli kocasının mezarının başında bulur. İki dünyanın kesiştiği bu anda, Riannon kocası hakkındaki gerçeği öğrenmek zorunda kalır.
Salı günü hayatın yolunda gitmeyeceğini beklememek gerekir. Bu, özel bir şeyin olmadığı, sadece haftanın bir durağı olan bir gündür.
Ama tam da o sıradan Salı günü, hayatım bir anda değişti ve ellerim marketten aldığım ürünlerle dolu olarak, yağmur çiseleyen havada dışarı çıktım.
Ve o zaman onu gördüm.
Yol kenarında oturmuş, solmuş mavi battaniyeye sarılmış çocuğunu kendine sıkıca sarıyordu. Yüzü solgun ve bitkindi, gözleri yorgunluktan kararmıştı. Ama hareketsizliği, sanki çocuk uçup gidecekmiş gibi ona sarılma şekli, beni bir adımda donup kalmamı sağlayan bir şey vardı.
“Lütfen,” diye fısıldadı, ben yanından geçerken, sesi yağmurun sesini zar zor bastırıyordu. “Her türlü yardım, hanımefendi.”
Yabancılara asla para vermem. Bu benim kuralımdır. Kendime pratik olmak gerektiğini, kalpsiz olmamam gerektiğini söylerim. Ama o gün onun isteği beni olduğum yerde dondu. Belki de bunun nedeni çocuğun küçük yüzüydü, yuvarlak ve unutkan, minik vücuduna göre çok büyük gözleri…
Cüzdanımı aradım ve ona 50 dolar uzattım.
“Teşekkürler,” diye fısıldadı, dudakları titriyordu.
Sadece bu kadının çocuğu yağmurdan alıp sıcak bir yere götürmesini umuyordum. Kuru ve güvende olması gerekiyordu.
Ertesi sabah mezarlığa gidip kocanın mezarını ziyaret ettim. James neredeyse iki yıldır yoktu. Ve bana çok az zaman geçmiş gibi gelse de, sanki on yıllar geçmiş gibi hissediyordum.
Trafik kazası beni boşlukta bırakmıştı, ama acımasız ve amansız zaman, kederimin en keskin kenarlarını köreltti.
Artık onu, her zaman yanımda olan, hafifçe ağrıyan bir hayalet uzuv gibi içimde taşıyordum. Bu acı hissinden kurtulmak için elimden geleni yaptım, ama hiçbir şey beni ilerlemeye zorlayamadı.
Sonsuza kadar James’in dul eşi olarak kalacağım.
Dünya henüz uyanmadan, ona erken gelmeyi severdim. Sessizlik, onunla, onunla ilgili anılarımla baş başa kalma ihtiyacımı karşılıyordu. Ama o sabah orada biri vardı.
O.
Park yerindeki kadın.
James’in mezarının başında, çocuğu kucağında durmuş, bir süre önce diktiğim taze zambakları topluyordu. Sapları plastik bir torbaya koymasını izlerken nefesim kesildi.
“Ne halt ediyorsun sen?” diye bağırdım.
Sözler ağzımdan çıkmadan önce durduramadım.
O dönüp baktı, gözleri endişeyle büyüdü. Çocuk korkmuş görünüyordu ama ağlamıyordu.
“Ben… açıklayabilirim,” diye kekeledi.
“Çiçekleri çalıyorsunuz. Kocamın mezarından. Neden?” diye sordum.
Bana sanki yüzüne yumruk atmışım gibi baktı.
“Kocanız mı?”
“Evet!” diye bağırdım. “James. Neden buradasınız?”
Yüzü buruştu ve çocuğu kendine daha sıkı sarıldı, ağlamamak için tüm gücüyle çabalıyor gibi ağır ağır nefes alıyordu.
“Bilmiyordum… Onun sizin kocanız olduğunu bilmiyordum. James’in başka biriyle birlikte olduğunu bilmiyordum…”
Soğuk hava etrafımızda yoğunlaşmış gibiydi. Çocuk ağlıyordu.
“Ne diyorsun sen? Anlamadım? Ne diyorsun sen?”
Gözleri yaşlarla dolmuştu.
“James. James benim çocuğumun babası, hanımefendi.”
Ayaklarımın altındaki zemin şiddetle sallandı ve düşeceğimi sandım.
“Hayır,” diye boğuk bir sesle söyledim. “Hayır, o babası değil. Olamaz. Bu… Hayır!”
Dudakları titredi ve başını salladı.
“Ona söylemeye bile fırsatım olmadı,” diye fısıldadı. «Hamile olduğumu, o ortadan kaybolmadan bir hafta önce öğrendim. Ölümünü ise daha yeni öğrendim. İkimizi de tanıyan biriyle karşılaştım, onun ofisinden bir kadın. Bizi tanıştırmıştı. Ve bana anlattı. O bana söyleyene kadar nerede gömüldüğünü bile bilmiyordum. Süpermarketin üstünde, küçücük bir dairede yaşıyoruz.»
Sözleri bana vücuduma vuran yumruklar gibi çarptı. Her biri bir öncekinden daha ağırdı. James, benim James’im, benim hiç bilmediğim bir hayat yaşamıştı.
“Yalan söylüyorsun,” dedim ve sesim kırıldı.
“Keşke öyle olsaydı,” dedi. “Öyle olsaydı, çocuğum babasıyla tanışma fırsatı bulabilirdi.”
Sessizlik oldu, sonra tekrar konuşmaya başladı.
“Bana senden hiç bahsetmedi. Bilseydim…” diye kekeledi. «Dinle, bizi terk ettiği için ona çok kızgındım. Bana işiyle ilgili yerine getirmesi gereken sorumlulukları olduğunu ve terfi alır almaz bana geri döneceğini söyledi. Ama hamile olduğumu öğrendiğimde işten kovuldum. Birikimlerime güveniyordum. James’in yardım etmesini istedim. Ölümünde bile. Çiçekleri alıp satmayı düşündüm… Kulağa korkunç geliyor, ama bana öyle geliyordu ki, o bize bunu borçluydu. Çok üzgünüm.»
Bir süre öylece durup birbirimize baktık.
Gözlerinde çaresizliği, titreyen ellerinde taşıdığı acı gerçeği gördüm. Peki ya çocuk?
James’in çocuğu. Bana masum, iri gözleriyle bakan o çocuk.
Sonunda konuşmaya başladım.
“Çiçekleri kendine sakla,” dedim, sözler dilimde acı bir tat bırakıyordu. “Sadece ona iyi bak.”
Yüzü yine buruştu, ama ben dönüp gittim, gözyaşlarını görmeden önce.
O gece uyuyamadım. Kafamda yüzlerce soru dönüp duruyordu. Cevabı olmayan sorular. James gitmişti. Ne bir çatışma, ne bir açıklama, ne de bir çözüm vardı.
Sadece onun hayaleti, tanıyamadığım parçalara bölünmüş halde.
Üçüncü uykusuz gecede içimde bir şey değişti. Etrafımdaki hava da farklılaştı.
Öfkem sanki uçup gitmiş, geriye sadece çocuk için garip bir acı kalmıştı. O sadece masum bir çocuktu, anne babasının yarattığı fırtınaya kapılmıştı.
Ertesi sabah, onu tekrar görmek umuduyla mezarlığa gittim. Nedenini bilmiyordum… Belki de kanıta ihtiyacım vardı. Ya da belki de sadece bu işi bitirmek istiyordum.
Ama o orada değildi.
Sonra onun evine gittim. Yerel süpermarketin üstündeki dairede yaşadığını söylediğini hatırladım. Şehirde sadece bir tane süpermarket vardı, bu da arama alanını daraltıyordu.
Evin önüne park ettim ve çatlamış pencerelere, dökülmüş boyaya baktım ve midem bulandı. Bebeğini burada nasıl büyütebilirdi?
James nasıl onun böyle bir yerde yaşamasına izin verebilirdi? Onu artık umursamıyor muydu? Bu düşünce beni çok üzdü. Onun sadakatsizliğini zaten zor kabulleniyordum, ama bu durum her şeyi daha da kötüleştiriyordu.
Farkına varmadan bir bakkal dükkânına girip, bir sepet dolusu yiyecek ve vitrinden bir oyuncak ayı aldım. Sonra iki bina arasındaki karanlık merdivenlerden yukarı çıktım.
Kapıyı açtığında beni görünce yüzünde şok ifadesi belirdi.
“Benim bir şeye ihtiyacım yok,” dedim çabucak. “Ama düşündüm de… yardıma ihtiyacınız olabilir. Onun için.”
Gözleri yaşlarla doldu, ama kenara çekilip beni içeri aldı. Çocuk yerde bir battaniyenin üzerinde yatıyor, diş kaşıyıcıyı ısırıyordu. James’in gözleriyle bana bakıyordu.
Ürünleri yere koyduğumda, içimde bir şey gevşedi. Belki James beni aldattı, evet. Ve belki de yalanlar içinde yaşıyordu. Ama çocuk yalan değildi.
Bu çocuk gerçekti ve buradaydı.
Ve henüz açıklayamadığım bir şekilde, ikinci bir şans gibi görünüyordu.
“Ben Riannon,” dedim sessizce, sesim titriyordu. “Adı ne? Ya seninki?”
Cevap vermeden önce tereddüt etti.
“Elliot, benim adım Pearl,” dedi.
Gülümsedim, gözlerim doldu.
“Merhaba, Elliot,” dedim.
Bana göz kırptı ve iki yıldır ilk kez göğsümdeki ağırlık biraz hafifledi.
“Bunun ne anlama geldiğini bilmiyorum,” dedim dikkatlice, ona ve çocuğa bakarak. “Ama ikimizden birinin bunu tek başına başarabileceğini sanmıyorum.”
Pearl’ün dudakları, sanki bir şey söylemek istermiş gibi açıldı, ama sözcükler boğazında takıldı. Bunun yerine başını salladı.
Elliot, bizi buraya getiren fırtınayı umursamadan kükredi. Onun küçük eline uzandım ve o, şaşırtıcı bir güçle parmağımı tuttu. Beklenmedik ve kontrolsüz bir kahkaha attım.
O anda, James’in ihanetinin hikayenin tamamı olmadığını anladım. Onun yokluğu, kaybımız, sevgimiz, farklı şekillerde tanıdığımız bir adamın kirli ve karmaşık mirası ile birbirine bağlanmış iki kadını bir araya getirdi.
Affetmenin mümkün olup olmadığını bilmiyordum.
Onu isteyip istemediğimi bilmiyordum.
Ama şunu biliyordum: Yaşamaya devam etmek için bir neden bulmuştum.
