Evlenmeye karar verdiğimizde her şey netti aslında. Eşimle oturup uzun uzun konuştuk; sade bir düğün yapalım, evimize sadece ihtiyacımız olan eşyaları alalım diye söz verdik birbirimize. Kalabalık bir düğün, lüks bir salon, masraflı bir düğün masası… devamını okumak için diğer sayfaya gecınız
Bunlar bize göre değildi.
Üç odalı mütevazı bir eve taşındık. Sadece temel ihtiyaçlarımızı aldık: buzdolabı, çamaşır makinesi, küçük bir ocak, birkaç tabak-çanak ve perdeler… Sadece o kadar. Yatak odamızda bir yatak vardı, oturma odasında ise yerde bir kilim ve iki sandalye. Kocaman bir salon takımımız, gösterişli bir yemek masamız, vitrinlerimiz ya da şatafatlı mobilyalarımız yoktu. Sadece ikimizin sığabileceği kadar bir alan yaratmıştık.
O evde mutluyduk, gerçekten. Kocam işten eve gelirdi, birlikte çay demler, sofrayı beraberce kurardık. Çok büyük hayallerimiz, hedeflerimiz vardı ama bunların bizi sıkboğaz etmesine izin vermemeye kararlıydık. Üstelik maddi anlamda da yükümüz hafifti. Düğünümüzü sade yapmıştık ve borcumuz neredeyse yoktu. Her şey yolunda gibiydi.
Ancak beş-altı ay geçti ki, evimize gelenler, akrabalar, tanıdıklar bakışlarını değiştirmeye başladı. İlk başlarda bize samimi bir “hayırlı olsun” demeye gelenler, bir süre sonra açıkça ya da ima ederek bizi yargılamaya başladılar.
“Bunca zaman evlenmeyi beklediniz, ama şöyle güzel bir koltuk takımı alacak kadar para biriktiremediniz mi?” diyenler çıktı. Bir diğeri, “İlk misafiri olduğuma inanamıyorum; şu mobilyasız evde misafir gibi oturamıyorum,” dediğinde, içim burkuldu
Ziyaretler arttıkça, evimize hayırlı olsuna gelmekten çok, bir eksiğimizi bulmaya gelen insanlar olduğunu fark ettik. “Bir yemek masanız bile yok mu?” diye sormaktan çekinmeyenler oldu. Sanki bu ev, bizim değil de başkalarının yargılayabileceği bir vitrinmiş gibiydi.
Bir akşam, eşimle oturup bu durumu konuştuk. Onca söylenenlere rağmen aslında memnunduk halimizden. Sahip olduklarımız az ama içten gelen bir mutluluğumuz vardı. Sonunda o an fark ettik ki, en değerli şey zaten buydu. Gösterişle dolu bir ev yerine huzurlu bir yuvamız vardı ve bu bize yetiyordu. İkimiz de biliyorduk, başkaları ne derse desin, biz mutluluğumuzu kendi basitliğimizde bulmuştuk.
Kendi hayatımızı yaşamaya ve başkalarının beklentilerine göre değil, kendi değerlerimize göre hareket etmeye devam ettik. Ve belki en önemlisi, birbirimize söz verdiğimiz gibi mutlu ve sade bir hayat yaşadık.
