Huzurevinde Kavuşma
Koridorda koşar adımlarla ilerledi. Bir odanın kapısı aralıktı. İçeride annesinin ince omuzları, pencere kenarında yalnız bir kadın…
Sessizce yanına geldi. Eğildi. Elini annesinin yüzüne koydu. Yüreği paramparça olmuştu.
– “Anne… beni affet. Geldim, seni almaya geldim.”
– “Kızım… rüyam değil ya bu?”
– “Değil anne… rüyaysa bile uyandırmasın kimse.”
—
“Hadi Anne, Eve Gidelim”
O günden sonra valizini bu kez kızının hazırladığını gördü. İçinde giysiler değil, umut vardı. Diğer kardeşlere haber verildi. Evde tartışmalar, sitemler, gözyaşları… Ama artık hiçbir söz, bir annenin kırılmış kalbinden önemli değildi.
Zeynep annesinin elini tuttu:
– “Anne, seni götüreceğim. İster Almanya’ya, ister köydeki evimize… ama sen ne istersen. Yalnız olmayacaksın artık.”
Anne başını eğdi, gözlerinden bir damla yaş süzüldü:
– “Yuvam sensin kızım. Nereye dersen oraya.”
—
Bitmeyen Sevginin Başlangıcı
Bir hafta sonra uçaktaydılar. Bu kez kalbi ağır değildi. Pencereden bulutlara bakarken içinden sadece şu geçti:
“Bey, duyuyor musun? Bizim kız geldi aldı beni. Yalnız bırakmadı. İçim ilk defa böyle huzurlu…”
Torunlarının “Babaanne!” diye sarıldığı bir evde, sıcak çay kokusunda yeniden filizlendi hayat.
Ve kadın, yıllar sonra ilk kez şöyle dedi:
– “Allah’ım… bugün ölsem de gam yemem artık.”
