Çocuk, çaresizce oturan kadını gördü ve ona yardım etmeye çalıştı. Sonrasında olanlar herkesi şok etti.
Çocuk kadını görünce yanına yaklaştı ve «Hasta mısın?» diye sordu. Kadın, çocuğun kim olduğunu öğrenince şaşırdı ve iyi olduğunu, yardıma ihtiyacı olmadığını söyledi. Çocuk bu cevabı duyunca dönüp ters yöne doğru yürüdü.
Kadın kaba davrandı ve özür dilemek için onu takip etti.
Uzun süre çocuğu yakalayıp nereye gittiğini anlamaya çalıştı.
Sokağın sonuna vardığında çocuk gözden kayboldu ve kadın onu bulmak için sokağın sonundaki tüm evleri kontrol etmeye başladı.
İlk eve yaklaşıp kapıyı çaldığında kimse açmadı.
Tekrar çaldı ve aynı cevabı aldı: kapı aralıktı ama kimse çıkmadı. İkinci vuruştan sonra kapı sonunda açıldı ve içeride gördüğü şey onu şaşkına çevirdi
Diğer sayfamıza geçerek detayı okuyunuz
Kadın kapıda durdu. Eve uğursuz bir sessizlik çöktü, sadece kağıt hışırtısıyla bölündü. Lambanın ışığı, üzerinde hayvan şeklinde bir kraker tabağının durduğu küçük bir masaya düştü.
Çocuk bir sandalyede oturmuş, masum bir ciddiyetle, sanki yetişkinlerin anlayamayacağı bir şey biliyormuş gibi ona bakıyordu.
Çocuk sessizce, «Bir daha asla geri dönmeyeceksin sandım,» dedi, sözleri havada asılı kalmıştı. Kadın, vücuduna yavaşça yayılan tuhaf bir sıcaklık hissetti.
Bu mütevazı evde, çocuğun önemli bir şeyi, kelimelerle ifade edilemeyen bir şeyi paylaşmaya çalıştığını fark etti.
Odanın etrafına bakınırken duvarlarda fotoğraflar belirdi: aile, kahkahalar, anılar. Aralarında, hatırlamadığı kendi fotoğrafı da vardı.Aile oyunları
Yüreği burkuluyordu: Bu çocuk, onu uzun zaman önce kaybettiği bir geçmişe bir şekilde bağlıyor gibiydi.
Ve sonra beklenmedik bir şey oldu: Çocuk ona her şeyi değiştiren bir ithaf içeren küçük bir not uzattı. Kadın okudu: «Bazen kendini bulmak için kendinden küçük birine güvenmek gerekir.» Çocuğa baktı ve yıllar sonra ilk kez gerçek bir umut hissetti. Kaybolmuş gibi görünen her şey aniden ona yaklaştı; sadece inanması gerekiyordu.
