Ben 23 yaşında evli bir kadınım. Eşim ve iki yaşındaki kızımızla birlikte Kocaeli’nde sakin bir mahallede yaşıyoruz. Hayatımız genel olarak huzurlu ve mutlu bir şekilde devam ediyor. Eşimle evliliğimizin başından beri birbirimize destek olduk, zorlukların üstesinden el ele geldik. Kızımız, evimizin neşe kaynağı. Onun gülümsemesi, en zor anlarımızda bile yüzümüzü güldürmeyi başarıyor.
Kocaeli’nin bu küçük mahallesinde yaşamayı seviyorum. Mahalledeki komşularımızla iyi geçiniriz; herkes birbirini tanır, birbirine yardım eder. Sabahları kızımı alıp parka götürürüm, akşamları ise eşim işten geldiğinde hep birlikte kısa bir yürüyüş yaparız. Bu yürüyüşler, ailemiz için bir ritüel haline geldi. Hem günün yorgunluğunu atıyoruz hem de birbirimizle vakit geçiriyoruz.
Ancak son zamanlarda içimde bir sıkıntı hissetmeye başladım. Belki de evliliğimizin monotonluğundan kaynaklanıyor, belki de her gün aynı şeyleri yapıyor olmanın verdiği bir durgunluk. Eşimle çok iyi anlaşıyoruz, birbirimize karşı sevgi ve saygımız tam, ama bazen içimde bir boşluk hissi var.
