Lily göğsüne yakın bir şey tutarak içeri girdi. Ethan ekrana gözlerini kısarak baktı. İlk başta yastık sandı, ta ki yatağa koyana kadar. Bu, Lily’nin on yıldan uzun süredir sakladığı, solmuş ve buruşmuş eski gelinliğiydi.
Yatağa tırmandı, gömleği sıkıca kavradı, sanki onu tutuyormuş gibi. Sonra fısıldadı, sesi sessiz odada titreyerek:
“Bugün seni yine özledim… Bebeğimizi tutamadığım için üzgünüm… Yanılmışım… Lütfen artık bana kızma.”
Ethan’ın nefesi kesildi. Onun gömleği gibi kumaşa, kalbinin yadigarına ağladığını görünce gözleri doldu.
“Kirli” çarşaflar, korktuğu ihanetin kanıtı değildi. Gözyaşlarıyla ıslanmışlardı.
Ethan, suçluluk duygusuyla yüzünü ellerinin arasına gömdü. O terfi ve toplantıların peşinde koşarken, o evlerini ve aşklarını tek başına ayakta tutuyordu.
Ertesi sabah artık dayanamadı. Haber vermeden erkenden evine gitti.
Lily dışarıda çamaşır asarken, adam arkasından gelip kollarını beline doladı. Hafifçe sıçradı, sonra şaşkınlıkla gülümsedi.
“Erken döndün! Bir şey mi oldu?”
Yüzünü onun omzuna bastırdı, sesi titriyordu.
“Sorun yok… sadece çok uzun süredir uzaktayım. İş seyahatlerim bitti. Evde kalıyorum.”
Gözleri kocaman açıldı, parıldadı. “Ethan… ne diyorsun?”
Gözyaşlarının arasından gülümsedi. “Sonunda bizi bir arada tutanın sen olduğunu anladım.”
O andan itibaren Ethan, işini yerel olarak yapmaya başladı. Yemek pişiriyor, bahçeyle ilgileniyor ve akşamlarını onun yanında geçiriyordu. Her gece, elini tuttuğunda, bir zamanlar hafife aldığı sıcaklığı hissediyordu.
Artık çarşafları değiştirirken birlikte gülüyorlar, konuşuyorlar, güneş ışığı odaya yayılıyor. Artık gizli kameralar yok, yalnız gözyaşları yok. Sadece temiz çarşaf kokusu, yumuşak sabah ışığı ve birbirini yeniden keşfeden iki kişi var.
Gürültüyle dolu bir dünyada Ethan, sevginin mesafeyle azalmadığını ve eve dönmeyi seçmeyi bıraktığında azaldığını anladı.
