Hayat sadece fiziksel varoluş değil, aynı zamanda birbirimize dokunma arayışıdır. Bazen, bu dokunuşlar en basit ama en derin şekilde gelir. O çocuk, belki de bir araya gelmemiz için buradaydı; birbirimizi anlama, yardımlaşma, yeniden var olma için…
İşte o an, hayatın gerçek anlamı, bir kez daha gözlerimizin önüne serildi. Sözcüklerin ötesinde bir bağ kurmaya başladık; o çocuğun ruhunda saklı olan derin yaralar, hepimizin içindeki yaraları da açığa çıkardı. Hepimiz, bir şekilde ona dokunarak, kendi içimizdeki boşlukları doldurmak için bir fırsat bulmuştuk.
O çocuk, gözlerindeki umut kırıntılarıyla, sadece hayatta kalmaya değil, yaşamak için birbirimize ne kadar muhtaç olduğumuzu hatırlatıyordu. Kendisi için, belki de varlığı bir anlam taşımıyordu; ama bizler için, kaybolan insanî bağları yeniden inşa etmek adına bir fırsat oldu.
Toplumsal acılar, sadece birer istatistik değil; içimizde yaşayan gerçek duygularydı. O çocuğun varlığı, kendi iç yolculuğumuzu başlatmak için bir araç oldu. Ve belki de o, hepimizin içindeki kaybolmuş parçaları bulmamız için burada.
