Elif başını öne eğdi. “Evet… siz bana ve Aliye ekmek almıştınız. Kimse bize o kadar nazik davranmamıştı.”
Emrenin gözleri doldu. “Sen benim hayatımı kurtardın. Bebeğimin hayatını… Bunu nasıl ödeyebilirim?”
Elif omuz silkti. “Ödemek zorunda değilsiniz. İnsanlar birbirine yardım eder.”
Emre, Elif ve Aliye baktı. “Aileniz nerede?” diye sordu.
Elifin gözleri buğulandı. “Annem ve babam gitti. İki yıldır yalnız yaşıyoruz.”
Emrenin kalbi sıkıştı. Bu iki çocuk, kendi başlarına hayatta kalmaya çalışıyordu, yine de ona yardım etmişlerdi.
Günler geçtikçe, Emre iyileşmeye başladı. Ancak bir gün, siyah bir arabanın gecekondunun etrafında dolaştığını fark ettiler. Emre, bunun bir kaza olmadığını anladı. Birisi onu öldürmek istemişti.
