Bu sefer rahatsızlığı daha belirgindi ve arkadaşıyla fısıldayarak şikayetlerini paylaştı. Durumun farkında olup olmadığımı anlamaya çalışarak bana baktığını gördüm ama masum bir tavır takındım. Sonunda, bu aromatik saldırının birkaç turundan sonra kadın pes etti. Ayaklarını geri çekti ve ben de isteksizce yere koyuşunu memnuniyetle izledim. Sadece ayakları artık canımı sıkmadığı için değil, aynı zamanda kocam ve kendim için zekice ve çatışmacı olmayan bir şekilde ayağa kalkabildiğim için de bir zafer duygusu hissettim. Uçuşun geri kalanı huzur içinde geçti ve uçaktan inerken, kadının bana hem öfke hem de gönülsüz bir saygıyla baktığını fark ettim. Umarım nezaket ve öz farkındalık konusunda küçük bir ders almıştır. Bense, günlük kabalıklarla başa çıkmada yaratıcılığın gücünü keşfetmiştim; bu dersi gelecekteki yolculuklarımda da yanımda taşıyacağım.
