Ayşe ile Elif arasında özel bir bağınız vardı. Ayşe, Elif'i beslerken ona masallar anlatıyor, türküler söylüyordu. Elif, sesi duyulca hemen sakinleşiyor, gözleri parlıyordu. Ancak Ayşe'nin kimsenin bilmediği bir sırrı vardı. Gün öğle vakti, Elif uyurken banyoya gidip geliyordu. Göğsünde süt birikmiş, acı veriyordu ama kimse söyleyemiyordu. Çünkü üç ay önce prematüre doğan bebeği Zehra'yı kaybetmişti.
Bir gün Burak, toplantının erken bitmesiyle villaya döndü. Sessizlik hakimdi. “Ayşe Hanım,” diye seslendi. Cevap gelmedi. Merakla Elif'in değişimi çıktı ve kapı aralığı sırasında içeri bakıldı. Ayşe, rahat sandalyesinde Elif'i emziriyordu. Burak için inanılmaz bir manzaraydı. "Ne seçilmiş?" diye bağırdı. Ayşe korkuyla irkilip bebeğinin göğsünü bastırdı.
Ayşe gözyaşları içinde şöyle anlattı: "Elif mama içmiyordu, çok açıldı. Ben de ona kendi sütüm uygulanıyordu. Benim de üç ay önce kaybettiğim bir bebeğim vardı. O acıyla Elif'e yardım etmek istedim." Burak önce şaşırdı, sonra Ayşe'nin acısını gördü ve toplandı. “Neden bana söylemediniz?” diye sordu. Ayşe, “Anlayışla karşılanmayacağını düşündüm” dedi.
Burak, “Bu durumu bir doktorla konuşmalıyız” dedi. Ertesi gün ünlü çocuk doktoru Dr. Mehmet Özkan villaya geldi. Elif'i muayene etti, kan tahlilleri aldı. “Elif mükemmel sağlıklı” dedi doktor. Son iki haftada aldığı kilo, büyüme hızı olağanüstüydü. Ayşe'nin sağlık testleri temizdi, İklim riski yoktu. Doktor, “Anne yönteminden her zaman formülünden üstündür” diyordu.
Burak, Ayşe'nin şartlarını iletti: "Tahlil sonuçları temiz çıkarsa devam edebilirsiniz. Ama bu bizim sırrımız olacak. Düzenli doktor kontrollerine gideceksiniz. Elif'in sağlığında en ufak bir sorun ortadan kalkarsa kalacaksınız." Ayşe'nin gözleri doldu, teşekkür etti.
Günler arasında evde huzur arttı. Burak eve geldiğinde Ayşe Elif'i emziriyor, Burak'ın raporlarını inceliyordu. Bir akşam Burak, “Hiç evlenmek istemediniz mi?” diye sordu. Ayşe, "Eşim vardı ama hamilelikten kaçtı," dedi. Burak, “Belki gitmeseydi seni tanıyamazdım” diye cevap verdi.
parçalardaki bağ güçleniyordu. Burak, "Elif seni gerçek annesi sanıyor. Bu seni rahatsız ediyor mu?" diye sordu. Ayşe, “Hayır, bu beni mutlu ediyor” dedi. Burak, "Sen sadece baba değilsin. Bu ev yeniden bir yuva oldu. Ben de sana bağlandım" diye itiraf etti.
Bir gün Burak, Ayşe'ye evlenme teklif etti. Ayşe şaşırdı ama kabul etti. Çünkü bu sadece bir evlilik değil, Elif'i koruma kararıydı. Nikah günü yakın dostların değişmesiyle gerçekleşti. Elif, beyaz elbisesinin annesinin kucağındaydı.
Ancak Burak'ın kayınvalidesi Sevgi Hanım bu durumu kabullenmedi. Mahkemede velayet davası açıldı. Ayşe'nin Elif'i emzirmesi ve aralarındaki bağın nedenidir. Mahkeme günü Elif, Ayşe'nin kucağında huzurla oturuyordu. Yargıç, Elif'in en iyi şekilde giyinmiş olduğunu ve velayetin Burak'ta kırılmasına karar verdi.
Basında “Milyoner çocuğunun dadısına emzirtti” manşetleri çıktı. Şirket ortakları baskı yaptı. Burak, "Ailem benim için her şeyden önemli" diyerek şirketten ayrılma kararını aldı. Oradaki insanlarla birlikte yeni bir şirket kurdu.
Ayşe, Elif'i bırakmadı. Bir gün hastalanan Elif'i teslim ettiler. Doktor, Elif'in anne-babasından ayrı kalmasının travmasını yaşadığını, beslenme sorunları ve belirtileri belirtileri olduğunu söyledi. Burak ve Ayşe, Elif'in yanında kalmasına karar verdiler.
Yıllar geçti. Elif büyüdü, yoğunlaşmaya başladı. Ayşe, Elif'in gerçek annesi olmasaydı da kalpten annesiydi. Burak ve Ayşe'nin aşkı, toplumsal önyargılara rağmen güçlendi. Bir gün eski kayınvalide Sevgi Hanım pişmanlıkla onları ziyaret etti ve aileye katıldı.
Ayşe hamile kaldı. Doğan oğullarına Arda isimlerini verdiler; Ayşe'nin kaybının adıydı. Aileleri yoktu.
Bir gün Elif, annesine “Ben gerçekten senin karnından mı çıktım?” diye sordu. Ayşe, "Sen benim kalbimden çıktın. Bu çok daha özel" dedi.
Sonunda hikayeleri bir televizyon kanalında belgesel oldu. Başkalarına umut verdi. Ayşe, benzer durumdaki kadınları desteklemek için “Anne Kalbi Derneği”ni kurdu.
Bugün Elif ve Arda sağlıklı, mutlu çocuklar. Burak'ın şirketi büyüyor. Aile, sevgiyle doluluklarını gösteriyor.
.
