Sokaktaki Fatih'ten, camideki Fatih'e

Fatih'in hikayesi nedir onu okuyalım...

Yer; Sarıyer Tarabya Camisi.

Sarıyer Müftülüğünün katkılarıyla Kuran'ı Kerim ziyafeti, sohbet ve duayla taçlandırılmış muhteşem atmosferin sıradışı bir misafiri vardı.

Program sunucusu kendisini anons ettiğinde cemaat şaşırdı.

Kürsüye davet edilen kişi 33 yaşında, 17 yıl uyuşturucu bağımlısı olarak yaşamış Fatih isimli bir gençti.

Selam vererek başladı konuşmasına.

Nasıl bağımlı olduğunu, neler yaşadığını anlattı.

Anne ve babasının öldüğünü bile idrak edemediğini, evlendiğini ama iki çocuğuyla eşinin kendisini terk ettiğini, Elektronik Mühendisliği okuduğu Ünv’den atıldığını, iki buçuk yıl sokaklarda yaşadığını anlattı.

İntihar etmeyi çok düşündüğünü ancak annesinin küçükken soba başında anlattığı ‘evladım Allah iki şeyi affetmez, biri kendisine şirk koşanı, diğeri de intihar edeni’ sözünün aklına geldiğini düşünerek intihar edemediğini söyledi.

Anlattıkça cemaatin gözleri faltaşı gibi açıldı.

‘Aranızda benim gibi bağımlı 20 arkadaşım var’ deyince cemaat biraz şaşkın, biraz ürkek sağına soluna baktı gayrı ihtiyari...

Ama o 20 kişiyi ayırt edemedi, edemezdi...

Çünkü hepsi namaza gelmiş ve namazın, zikirin ve Kuranı Kerim’in manevi iklimiyle meşguldü...

Sonra hikayesine devam etti Fatih...

Bir gün ışıklarda duran arabalardan para isterken arkadaşımın annesi olan bir hanımefendi –Fatih sen misin dedi? Ben tanımadığım halde yakınlık kurup, daha fazla parasını alabilmek düşüncesiyle evet benim dedim. (Bu arada 300400 TL’sini de aldım.)

Bana yardımcı olmak istediğini söyledi, beni o esnada Çin’de bulunan arkadaşımla görüntülü olarak görüştürdü ve hastaneye götürdüler.

Götürdükleri hiçbir hastane beni kabul etmedi, 1.90 boyunda 40 kiloya düşmüş haldeydim. Beni gören doktorlar ümidi kesmişler ve kendi hastanelerinde ölmemi istemiyorlardı.

Sonunda BAYDER (Bağımsız Yaşam Derneği) beni kabul etti. Ölecekse de burada ölsün, hiç değilse kefenler, defnederiz demişler.

Orada olmanın benim için çok büyük anlamları vardı; birincisi çatısı olan bir yerde yatacaktım, ikincisi karnımı sıcak bir aşla doyuracaktım, üçüncüsü ise banyo yapabilecektim. Bunların bizim gibi sokaklarda yaşayanlar için ne anlama geldiğini bilemezsiniz.

Hamdolsun tedavi sürecim iyi gitti, bağımlılıktan kurtuldum ve şu anda bu derneğin bir gönüllüsü olarak bağımlıların rehabilitasyonunda görev alıyorum.

Anlattıklarının etkisinden cemaat mahzundu.

Sözlerini tamamladıktan sonra, dua ve musafahalaşma yapılırken bütün cemaat bu hikayeyi konuşuyordu.

Namazı müteakip o yirmi genci ağırladık.

İsimleri Ali, Hasan, Mehmet, Muhammet...

Herbirisinin farklı bir hikayesi var.

Kuran Kursu okumuş, Hafız olanı da var aralarında.

İstanbul’da bulunanı, Anadolu’dan geleni, Hollanda’dan geleni de...

Zengin olanı da, fakir olanı da...

50 yaşındaki ressam, 37 yaşındaki elektronikçi, bayan kuaförü, avukat katibi...

Adeta beynimiz dumura uğruyordu hikayeleri dinledikçe...

Aileler evlatlarının uyuşturucu bağımlısı olduğunu farkedene kadar 34 yıl geçmiş oluyormuş.

Bu konuda en büyük yanılgı ise, ebeveynlerin; ‘benim çocuğum yapmaz’, kullananlar içinse; ‘istediğim zaman bırakabilirim.’ düşüncesi olduğunu söylediler.

Derken sözü 38 yaşındaki Yücel Kuran aldı;

Herşeyimi kaybettim, 19 tane minibüsüm vardı, onlarca çalışanım vardı şimdi hiçbir şeyim yok.

3 yıl sokaklarda yaşadım.

Sokaklarda yaşayanları sokak köpekleri sahiplenirmiş, beni de bir köpek sahiplendi. Kendim için insanlardan birşey istemek izzetinefsime dokunuyordu, köpeğe diye lokantalardan yemek artıklarını alıyor, köpeğimle beraber Bakırköy Devlet Hastanesinin bahçesinin bir köşesinde kendimize mekan tuttuğumuz yerde yiyorduk.

Saat 17.00 olunca hastanenin kapıları kapatılır, bizi de dışarı atarlardı. Bazen belediye ekipleri köpekleri toplardı, nereye götürüyorsunuz diye sorardık, öldüreceklerinden endişe ederdik. Hayvan barınağına diye cevap verirlerdi.

Hayvan barınağına...

Ya biz ne olacaktık, eşrefi mahluk olan insan...?

Ve can alıcı hususlara temas ederek bizleri derin düşüncelere sevk etti.

Şimdi bizi dikkatle, merakla dinliyorsunuz ve üzülüyorsunuz.

Buradan çıkınca ne olacak biliyor musunuz?

Unutacak ve normal hayatınıza devam edeceksiniz.

Birşeyler yapın abilerim, birşeyler.

Bizler çok şükür bir yer bulduk, elimizden tutan, sahip çıkanımız oldu, ya bulamayanlar, ya hala dışarıda yaşayanlar ne olacak?

Ben dört tane kitap yazdım, bir tanesi basıldı ve dernek yararına satışa konuldu, benim elimden bu geliyor, sizin elinizden daha fazlası gelebilir...

Hülasa dostlar...

Hikaye uzun...